De geschiedenis van de Italiaanse keuken, haar ontwikkeling, tradities en kenmerken

2024 Auteur: Isabella Gilson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:35

Pizza en pasta zijn het kenmerk van de Italiaanse keuken, maar de culinaire geschiedenis van het land is veel interessanter. Het wordt weerspiegeld in de grote verscheidenheid aan regionale keukens. Sommige gerechten en ingrediënten hebben hun wortels in de oude Etruskische en Romeinse beschavingen, terwijl andere door handelaren en veroveraars uit verre landen werden meegebracht. Uiteindelijk zijn ze allemaal samengevoegd om een van de meest heerlijke en geliefde keukens ter wereld te creëren.

Italiaanse keuken: geschiedenis en tradities

De Italiaanse keuken is door de eeuwen heen geëvolueerd. Hoewel het land dat tegenwoordig bekend staat als Italië zich pas in de 19e eeuw verenigde, gaan de culinaire tradities terug tot de 4e eeuw voor Christus. Eten en cultuur waren in die tijd erg belangrijk, getuige de aanwezigheid van een antiek kookboek dat toen ontstond. Door de eeuwen heen hebben aangrenzende regio's, veroveraars, beroemde chef-koks, politieke omwentelingen en de ontdekking van de Nieuwe Wereld de ontwikkeling van de nationale keuken beïnvloed.

Italiaanse keuken ontstaat na de herfstRomeinse rijk, toen verschillende steden uit elkaar gingen en hun eigen tradities vormden. Er zijn veel verschillende soorten brood en pasta uitgevonden, evenals nieuwe manieren van koken.

Regionale keuken vertegenwoordigd door enkele van de grootste steden van Italië. Milaan (Noord-Italië) staat bijvoorbeeld bekend om zijn risotto-variëteiten, Bologna (midden en midden van het land) staat bekend om zijn schildpaddengerechten en Napels (in het zuiden) staat bekend om zijn pizza en spaghetti.

Oude tijden

De geschiedenis van de Italiaanse keuken begon zich heel lang geleden te ontwikkelen. De Etrusken en vroege Romeinen zochten voedsel op het land en zelden in de zee. Ze aten wilde zeevruchten en vis als zeldzaam eiwitrijk voedsel, voornamelijk afhankelijk van bonen en granen. De granen werden gebruikt om dikke soepen en papperige gerechten te maken die mogelijk de voorlopers waren van de moderne polenta (een gerecht dat veel voorkomt bij Noord-Italianen). Romeinse soldaten droegen individuele graanvoorraden bij zich om hun troepen op een lange reis te ondersteunen. Verder begon de geschiedenis van de ontwikkeling van de Italiaanse keuken aan kracht te winnen.

De Oudheid, of het Romeinse Rijk

De Romeinen aten elke dag op dezelfde manier als hun vroege voorouders, voornamelijk afhankelijk van bonen en granen. Daarnaast zijn er fruit (zoals vijgen) en vis uit de Tiber toegevoegd aan het reguliere menu. De meest voorkomende specerij was garum, een vissaus gemaakt van geperste ansjovis in zout. De aristocratische lagen van de samenleving organiseerden feestelijke feesten met exotisch vlees, zoetwijnen en gerechten op smaak gebracht met honing.

De geschiedenis van de Italiaanse keuken en de ontwikkeling ervan zou niet compleet zijn zonder enkele van de mensen die in hun tijd beroemd werden. Een van de beroemdste fijnproevers van die tijd was Lucullus, dankzij wie het bijvoeglijk naamwoord lucullan in Europese talen verscheen, wat "extravagantie" betekent. Een andere beroemde Romeinse culinaire specialist was Apicius, bekend als de auteur van het eerste kookboek dat in de vierde eeuw voor Christus werd geschreven. Als je de recepten die in deze bron worden vermeld zorgvuldig analyseert, kun je in het kort de oude geschiedenis van de Italiaanse keuken bestuderen.

Donkere Tijden

Nadat Rome en het Italiaanse schiereiland onder de invloed van de noordelijke stammen vielen, is de keuken verslechterd. Gerechten werden eenvoudig, gekookt boven een open vuur. Gebakken vlees en ander voedsel dat in de buurt kon worden verbouwd en geoogst, werd gemeengoed. De geschiedenis van de Italiaanse keuken markeert op dit punt een keerpunt.

In de 12e eeuw bezocht de Normandische koning Sicilië en zag hij mensen lange stroken meel en water maken, atria genaamd, wat later trium werd (een term die in Zuid-Italië nog steeds wordt gebruikt voor spaghetti). Met wat veranderingen is dit gerecht populair geworden in het noorden van het land. De Noormannen introduceerden ook gezouten en gedroogde vis in het dieet van Noord-Italianen. Over het algemeen heeft het bewaren van voedsel een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van de nationale Italiaanse keuken.

Over het algemeen was het bewaren van voedsel ofwelchemisch of fysiek, aangezien koeling niet bestond. Vlees en vis werden gerookt, gedroogd of gezouten. Zout werd het meest gebruikt om voedsel zoals haring en varkensvlees te bewaren. Wortelgewassen werden ondergedompeld in pekel nadat ze waren gekookt. Andere conserveermiddelen waren onder meer het toevoegen van olie, azijn of het dompelen van voedsel (meestal vlees) in stollend vet. Alcohol, honing en suiker werden gebruikt om het fruit te bewaren.

In het zuiden, vooral op Sicilië, waren de dingen anders toen de Arabische veroveraars specerijen en hun nationale voedsel meebrachten uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Hun invloed is vandaag de dag nog steeds zichtbaar - amandelen, citrusvruchten en de combinatie van zoetzure smaken zijn kenmerken geworden van de keuken van het eiland. Dankzij de Arabieren heeft spinazie ook wortel geschoten in de Siciliaanse keuken.

Middeleeuwse opwekking

Naarmate noordelijke steden zoals Florence, Siena, Milaan en Venetië zich ontwikkelden, genoten de rijken van weelderige banketten met gerechten op smaak gebracht met knoflook, honing, noten en exotische geïmporteerde kruiden. In tegenstelling tot de legende kwamen noedels niet uit het Italië van Marco Polo. Onderzoekers geloven dat hij rijst naar de regio heeft gebracht, die nu wordt gebruikt in het beroemde risottogerecht van Italië. Dus in de geschiedenis van de Italiaanse keuken verscheen een nieuw gerecht, dat enorm populair werd. Volgens sommige voedselhistorici is pasta in het zuiden uitgevonden door de Arabieren in de achtste eeuw.

Nieuwe Wereld

Europese ontdekkingsreizigers, van wie velen Italiaanse zeelieden waren, bezochten de Nieuwe Wereld en brachten aardappelen, tomaten, maïs, paprika, koffie, thee, suikerriet en specerijen mee. Sommige ingrediënten, zoals maïs en peper, werden snel toegevoegd aan het reguliere Italiaanse eten, terwijl het bij andere lang duurde voordat ze populair werden. Tomaten, tegenwoordig beschouwd als een typisch Italiaans ingrediënt, werden pas in de negentiende eeuw veel gebruikt, maar polenta (maïsmeel) verving snel tarwe in het noorden. Kruiden hielpen koks ook om vlees te bewaren, en suiker werd gebruikt om fruit- en notensnoepjes te maken die "snoepjes" werden genoemd. Dit alles had een enorme impact op de geschiedenis van de Italiaanse keuken. Het was tijdens deze periode dat pizza in zijn moderne vorm verscheen, met de toevoeging van tomaten.

Renaissance luxe

Een van de beroemdste culinaire ambassadeurs van Italië was Catherine de' Medici, die in de zestiende eeuw haar geboorteland Florence verliet om koningin van Frankrijk te worden. Ze wordt gecrediteerd met het introduceren van haute cuisine bij de Fransen, waarbij ze veel Italiaanse ingrediënten gebruikt, waaronder sla, truffels, artisjokken en bevroren desserts. Twee eeuwen later regeerden Frankrijk en Oostenrijk over een deel van Noord-Italië en brachten hun culinaire invloeden naar de regionale keuken, vooral met de desserts die nu de voorkeur hebben als middagsnack in veel noordelijke steden.

Belangrijkste kenmerken

Algemene kenmerkende geschiedenis van de Italiaanse keuken zijn als volgt. Gedurende het grootste deel van de geschiedenis van Italië at het gewone volk heel anders dan de rijken, meestal met lokale peulvruchten en granen, een paar groenten of voedergroenten en kruiden. Toscane, dat nu wordt beschouwd als een culinair pelgrimsoord, staat al lang bekend als het land van de favorieten. Maar de Italiaanse traditie om seizoensgebonden te koken en te vertrouwen op de meest verse en soms de eenvoudigste ingrediënten is nu een wereldwijde trend.

Klassieke Italiaanse ingrediënten zoals olijfolie, balsamico-azijn, pasta en kruiden (basilicum en rozemarijn) zijn tegenwoordig overal klassiekers.

Wat gebeurt er vandaag?

In de geschiedenis van de Italiaanse keuken hebben traditie en relevantie nog steeds een grote invloed. Tegenwoordig biedt de culinaire traditie een grote verscheidenheid aan verschillende ingrediënten, variërend van fruit, groenten, sauzen tot vele soorten vlees. In Noord-Italië zijn vis (zoals kabeljauw of baccala), aardappelen, rijst, maïs, worstjes, varkensvlees en verschillende soorten kazen populair. Pastagerechten met tomaten zijn gebruikelijk in heel Italië. Alle producten zijn meestal dun gesneden en royaal bestrooid met geurige kruiden.

Regionale bijzonderheden

Er zijn veel soorten pastagerechten in Noord-Italië. Polenta en risotto zijn net zo populair, zo niet meer. De Ligurische keuken omvat verschillende soorten vis en zeevruchten, basilicum (te vinden in pesto), noten en olijfolie. Naar Emilia-Romagnapopulaire ingrediënten zijn ham (prosciutto), worst (cotechino), verschillende soorten salami, truffels, grinas, parmigiano-reggiano en tomaten (bolognesesaus of stoofpot).

Olijfolie is het meest gebruikte plantaardige vet in de Italiaanse keuken. Het vervangt vaak dierlijke vetten als basis voor sauzen.

Traditionele centrale Italiaanse keuken maakt gebruik van ingrediënten zoals tomaten, alle soorten vlees, vis en pecorino kaas. In de Toscaanse keuken wordt traditioneel vleessaus in veel gerechten geserveerd.

Ten slotte, in Zuid-Italië, staan tomaten centraal, vers of gekookt in saus. Daarnaast zijn paprika, olijven en olijfolie, knoflook, artisjokken, sinaasappels, ricotta kaas, aubergine, courgettes, bepaalde vissoorten (ansjovis, sardines en tonijn) en kappertjes belangrijke ingrediënten voor de lokale keuken.

Wat is Italiaanse pasta?

De Italiaanse keuken staat ook bekend om zijn verscheidenheid aan pasta's. De term "pasta" verwijst naar noedels van verschillende lengtes, breedtes en vormen. Afhankelijk van het uiterlijk worden deze producten penne, spaghetti, linguini, fusilli, lasagne enzovoort genoemd.

Het woord pasta wordt ook gebruikt om te verwijzen naar gerechten waarin pasta het hoofdingrediënt is. Ze worden meestal geserveerd met saus.

Pasta is onderverdeeld in twee hoofdsoorten: gedroogd en vers. Gedroogde pasta zonder eieren kan in goede omstandigheden twee jaar worden bewaard, terwijl verse pasta slechts enkele jaren in de koelkast kan worden bewaard.dagen. Pasta wordt meestal gekookt door te koken. Volgens Italiaanse normen kan droge pasta alleen gemaakt worden met meel van durumtarwe.

Italiaanse pasta wordt traditioneel al dente bereid (wat "niet te zacht" betekent). Buiten Italië wordt droge pasta vaak gemaakt met andere soorten meel, maar dit resulteert in een zachter product dat niet tot dat stadium kan worden gekookt.

Sommige specifieke soorten pasta kunnen ook meel van andere granen en verschillende maalmethoden gebruiken. Dus pizzoccheri wordt gemaakt van boekweitmeel. Verse pasta kan eieren bevatten. Volkorenpasta wordt steeds populairder vanwege de vermeende gezondheidsvoordelen van geraffineerd meel.